Still Wakes The Deep in 2025 - Siren's Rest had dieper gemogen

Decennialang heb ik mezelf afgevraagd wat mensen bezielt om 's-zomers bepakt en bezakt af te reizen richting de Noordzee. Een beetje op het Scheveningse strand een vetvlek liggen te worden terwijl je door de kuilen het strand niet meer ziet. Pas toen The Chinese Room met Still Wakes The Deep over de brug kwam, begon de Noordzee te lonken. Het harde Duits werd ingewisseld voor het niet te volgen maar oh zo heerlijke Schots en ondanks het enorme kloteweer op dat boorplatform genaamd de Beira D, bood Still Wakes The Deep me een uitstekend middagje uit. Met de betaalde DLC Siren's Rest nodigde The Chinese Room me uit voor een tweede bezoek aan de Beira D, deze keer ver onder NAP. En hoewel ik blij verrast werd door de letterlijke en figuurlijke diepgang ervan, had het van mij wel wat verder mogen afdalen.

Terug naar de Beira D(iep)

Ik kan het me nog heugen als de dag van gister, het moment waarop ik mijn eerste stapjes zette aan boord van de Beira D, en dat terwijl het op de kop af een jaar geleden is dat ik in de voetsporen van Cameron “Caz” McLeary trad. Dat Caz zo zijn eigen redenen had om de gevaren van de toen nog intacte Beira D te trotseren, dat weten de meeste van ons intussen wel. Zo niet, dan adviseer ik je om je geheugen weer even op te frissen door mijn Still Wakes The Deep review door te spitten. Over het lot van Caz en de Beira D was, dat hoef ik de meeste van jullie waarschijnlijk ook niet meer te vertellen. Ook hier, mocht je totaal oblivious zijn, spoiler alert: de Beira D gaat aardig koppie onder.

Het is dan ook op de bodem van de Noordzee waar we het verhaal oppikken in Siren's Rest. Caz's veiligheidshesje wordt ingeruild voor een duikoutfit waarin ook een nieuwe protagonist zit: Mhairi. Net als Caz heeft ook Mhairi zo haar redenen om een bezoekje te plegen aan die vervloekte Beira D, tien jaar na diens zwanenzang. Een decennium lang hebben familieleden van de Beira D bemanning een hoop vragen waar men maar geen antwoord op heeft kunnen krijgen en Mhairi is erop gebrand om die antwoorden op te duiken. Het zal uiteraard niemand verbazen wanneer ik zeg dat deze routineklus verre van standaard wordt en dat ook Mhairi eigenhandig gaat ervaren wat de bemanning van de Beira D noodlottig is geworden.

Wur tearin’ wederom the tartan

Opvallend is - en ergens ook weer niet - dat de Schotse tongval en de heerlijke dialogen die daaruit voortvloeien wederom front and center staan in Siren's Rest en dat The Chinese Room andermaal behoorlijk heeft geïnvesteerd in een uitmuntende voice cast. Lois Chimimba - wiens stem ook te horen valt in Atomfall en Sniper Elite 5 - weet als Mhairi de toon prima te zetten, als zou het oneerlijk zijn om haar tegenspelers Lorn Macdonald ( als duikpartner en bellman Rob) en Davin Menkin (als Hans, welke de expeditie vanaf de oppervlakte aanstuurt) af te vlakken. Het is voornamelijk de chemie tussen de drie welke zorgdraagt voor een uitstekend submarien colloquium.

Toch kom je met onderzeese conversaties ook maar zo ver. Still Wakes The Deep liet vorig jaar zien dat het ook tussen de discoursen door de speler geïnvesteerd probeerde te houden met exploratie en later in de game, overleven. Terwijl de spanning op de Beira D met rasse schreden opliep, wierp The Chinese Room steeds meer vaardigheden en tools op het pad van de speler om een overlevingskans te waarborgen. In Siren's Rest is dat niet anders, al mist de introductie van menig gameplay element wel de vorm van urgentie zoals die in de base game aanwezig was.

Overlevingskansen aan een stalen draadje

Neem bijvoorbeeld Mhairi's 'umbilical cord', haar levens- en communicatielijn naar de diving bell. Gedurende Mhairi's afdalingen naar de Beira D sleurt ze deze kabel achter haar aan en de narratief laat het overkomen alsof het van levensbelang is dat deze niet verstrikt raakt in het wegroestende puin of - god behoede - ontkoppeld wordt. Toch wordt de necessiteit om dit koord met je leven te beschermen vlot ontkracht door diens oneindige lengte en onverwoestbare karakter. De noodzaak om de exploratie zorgvuldig te plannen valt hiermee direct in het water, en daarmee ook de immersie. Vooral het feit dat deze kabel dwars door muren heen drijft wanneer je een ruimte door één deur binnengaat en door een andere weer verlaat, doet je snel beseffen dat realisme niet voorop staat.

Het zelfde is onfortuinlijk genoeg het geval met het wel of niet ontkoppelen van de umbilical cord, waarvoor je duik buddy Rob je met klem waarschuwt dat vooral niet te doen. Scripted of niet, in Siren's Rest wordt volop geïnsinueerd dat het ontkoppelen van je enige levenslijn levensgevaarlijk is en dus ten aller tijde vermeden dient te worden. Maar zodra het dan toch moet - en spoiler alert, ooit moet je gewoon - dan blijft de consequentie ervan uit. Het heeft simpelweg geen gevolgen, ongeacht de gekozen moeilijkheidsgraad. Je zwemt gewoon verder met je zuurstoftanks, zonder echt in de penarie te komen. En het scheelt ook nog eens gehannes met een koord dat constant voor je neus dobbert. De enige keer dat loskoppelen consequenties lijkt te hebben is in een scripted scène, waar je als speler dus niet eens invloed op hebt.

Spijkers op laag water

En daar wrong bij mij de duikschoen dan ook het meeste. Siren's Rest zit qua spanningsopbouw over het algemeen best prima in elkaar, maar zet daarbij in retrospect wel te vaak middelen in die helemaal geen toegevoegde waarde hadden. Die umbilical cord is daar een goed voorbeeld van, maar ook een de implementatie van een quick turn - die je doet geloven dat er een moment komt waarop je vliegensvlug achter je moet kijken wat zich daar afspeelt - blijkt achteraf nergens echt nodig te zijn. Op het moment dat het wordt geïntroduceerd wekt het misschien de impressie van een naderende dreiging en misschien is dat ook precies wat The Chinese Room ermee wilde bereiken. In dat geval is het missie geslaagd. Maar ik zat na een sessie van anderhalf uur en de afrollende credits wel met de vraag: waar was die quick turn nou voor nodig?

Nu is dit probleem misschien wel inherent verbonden aan DLC, welke vaak van kortere duur is dan de base game, die in het geval van Still Wakes The Deep al niet bijzonder lang was. Om alles toch nog fris en fruitig aan te laten voelen, voelt een ontwikkelaar zich vaak genoodzaakt om nieuwe dingen te introduceren. Maar wanneer je DLC maar anderhalf tot twee uur lang is - tenzij je volle bak inzet op 100% verkenning - verzand je onherroepelijk in het probleem dat je die nieuwe mechanics een handvol keren benut. En dat was dus ook hier het geval. Die quick turn heb ik letterlijk één keer ingezet omdat ik daar een tutorial prompt voor kreeg en het gebruik van flares - wat later in de game verplicht is - wordt letterlijk een kwartier voor het einde geïntroduceerd, precies op tijd om het tijdens één scène te benutten. Dit alles klinkt wellicht als spijker op laag water zoeken, maar ik vond het persoonlijk afbreuk doen aan de totale ervaring die Siren's Rest me trachtte te bieden.

Met goed geloof en een kurken ziel

Betekent dit dat Siren's Rest zichzelf een zeemansgraf heeft gedolven? Verre van. Zoals ik al aangaf, ergens zie ik wel waarom The Chinese Room doet wat het heeft gedaan en waarom de effectiviteit ervan discutabel is. En hoewel het mij enorm opviel omdat het nu eenmaal mijn taak is om een game - of diens DLC - goed te analyseren, geloof ik ook best dat een ander hier niet over zal struikelen. Daarbij beschikt Siren's Rest over een tal van compenserende kwaliteiten die de afdaling naar de Beira D uitermate de moeite waard maken. Al is het maar om in detail te zien hoe tien jaar blootstelling aan het zoute Noordzeewater z'n tol heeft geëist, zonder alles volledig onherkenbaar te maken. Maar ook het opduiken van persoonlijke eigendommen van de Beira D crew en de verhalen die erbij worden opgerakeld, voegt wat diepgang toe aan Siren's Rest. Dat sentiment wordt overigens extra versterk wanneer je besluit om alle aangetroffen slachtoffers van de Beira D ramp te fotograferen, waarbij een foto soms meer over hun laatste momenten zegt dan duizend woorden.

Zelfs de persoonlijke beweegredenen van Mhairi om de onderste steen boven te krijgen, geven Siren's Rest wat extra glans. Het moge namelijk duidelijk zijn dat Mhairi niet zomaar een willekeurige duiker is, maar dat ze een persoonlijke band heeft met de Beira D. Maar ook hier ontsnapt me niet het idee dat er meer uit te halen viel. Want net op het moment dat ik mezelf begon te binden aan Mhairi en haar eigen redenen om daar te zijn, trekt Siren's Rest in mijn mening de umbilical cord eruit. Wat mij betreft had het dus allemaal wel wat dieper gemogen, waarbij ik een verhoogd risico op digitale caissonziekte voor lief had genomen.