The Hundred Line -Last Defense Academy- review - Edgy tieners die doodgaan

Kazutaka Kodaka (Danganronpa) en Kotaro Uchikoshi (Zero Escape) slaan de handen ineen voor een nieuwe visual novel met strategische gevechten, bloederige transformaties en een verhaal dat zich afspeelt in een bijzondere school met evenzo bijzondere studenten. The Hundred Line: -Last Defense Academy- probeert veel tegelijk te doen en zelfs een aantal nieuwe dingen in het genre te introduceren. Bevat het echter genoeg unieke elementen om de aandacht van fans van Danganronpa en Zero Escape vast te houden?

Schoolbanken, bloed en barricades

In The Hundred Line: -Last Defense Academy- volg je Takumi Sumino, een jongen die woont in een alternatieve versie van Tokyo waar de stad bestaat uit afgeschermde districten. Zijn leven verandert compleet wanneer hij wordt aangevallen door kleurrijke monsters en wakker wordt in een klaslokaal van de Last Defense Academy. Hier ontdekt hij samen met andere studenten dat zij de Special Defence Unit, de laatste verdedigingslinie van de mensheid, vormen tegen mysterieuze indringers. De toon is direct bizar: de eerste confrontatie met de vijand leidt tot een bloedigere transformatie waarbij Takumi zichzelf met een speciaal mes in zijn borst steekt en verandert in een soort emo-superheld. We zien een bloederige Madoka Magica-achtige transformatie, waarbij Takumi verandert in iemand die zomaar achtergrondfiguur in My Chemical Romance's Welcome to the Black Parade had kunnen zijn. Vreemd, maar ik vind het wel leuk. Eenmaal op de school aangekomen, leren Takumi en de andere studenten dat zij de school en de rest van de wereld voor honderd dagen moeten beschermen tegen invasies van de monsters.

De sfeer is direct herkenbaar voor wie eerder werk van Kodaka heeft gespeeld. De opzet is groots en mysterieus, vol vragen over identiteit, opoffering en realiteit. Helaas blijft de impact van het verhaal ietwat achter doordat de cast van personages heel wisselend is uitgewerkt. Elk personage heeft zijn eigen tragische achtergrondverhaal, maar slechts een paar zijn echt goed uitgewerkt en weten echt indruk te maken. De dialogen zijn vaak voorspelbaar en sommige personages zijn zelfs zo voorspelbaar en cliché dat ze zelfs irritant zijn. Vooral een tweeling met een ongemakkelijk incestueuze dynamiek had er wat mij betreft volledig uit gemogen. De schrijvers lijken soms meer te kiezen voor shock value boven inhoud, wat afbreuk doet aan de rest. Dit is natuurlijk een stijlkeuze, maar ik denk dat ik er te oud voor ben om zoiets cool te vinden.

Tactiek met een twist

Waar het verhaal soms te veel afdwaalt, zit het met het gevechtssysteem juist wél erg goed. Om de paar dagen vallen de indringers de school aan en moet je met je team studenten het gebouw verdedigen. De gevechten vinden plaats op een grid en doen denken aan games als Fire Emblem, maar met een paar interessante eigen ideeën. Elke student heeft unieke vaardigheden en een specifieke rol. Alle acties kosten actiepunten (AP), die je deelt met het hele team. Je kunt ervoor kiezen om AP op te sparen voor de volgende beurt, wat zorgt voor een tactische laag waarin plannen loont. Hoe verder je in de game komt, hoe meer studenten je in je team hebt en hoe meer vijanden er tegelijkertijd komen aanvallen. Het is dus altijd goed kijken en nadenken hoe je per beurt je beperkte AP op de beste manier in kunt zetten.

Daarnaast is er de Voltage-meter, een tweede gedeelde resource. Dit metertje vul je door gewone vaardigheden te gebruiken met je AP. Hiermee kun je kiezen voor krachtige aanvallen of tijdelijke upgrades. Zo heeft elk personage een speciale aanval die je kunt doen wanneer je 100% of meer Voltage hebt. Je gebruikt dan geen AP en kunt vaak een grote groep vijanden in een keer uitroeien. Dit heeft wel als gevolg dat je personage de volgende beurt niets kan doen, dus je moet goed nadenken voordat je het besluit in te zetten. Het andere interessante is dat je teamleden bewust kunt opofferen om een extra boost Voltage te krijgen. Doordat ze na het gevecht weer worden teruggebracht tot leven, maakt dit de offerstrategie een legitieme keuze. Wanneer een personage bijna dood is, kun je ervoor kiezen om een speciale Last Resort-versie van hun speciale aanval te doen. Hiermee gaat je personage dood, maar krijg je wel 100% Voltage terug. Het resultaat is een uitdagend systeem waarin je constant puzzelt met positionering, synergie en risico’s. Al met al maakt het gevechtssysteem de meeste indruk en houdt het de gameplay fris, zelfs als de dialogen beginnen te slepen.

Te veel praten, te weinig te zeggen

Het sociale aspect van The Hundred Line speelt zich af in vaste dagdelen. Het doet denken aan de sociale gameplay van Persona, waarbij je op verschillende manieren je schoolcijfers kunt verhogen. Elke dag start in de kantine met een groepsgesprek, gevolgd door de ochtend en middag waarin je vrij bent om activiteiten te ondernemen. In deze vrije tijd kun je praten met medestudenten, cadeaus geven, boeken lezen, verkennen of je vaardigheden upgraden. Activiteiten verhogen je cijfers in vakken als wiskunde of sport en die zijn weer nodig om je aanvallen te upgraden. Elke activiteit laat een dagdeel verstrijken, dus je hebt per dag twee activiteiten die je kunt ondernemen.

Op papier klinkt dit als een leuke afwisseling, maar de uitwerking laat wat te wensen over. Dialogen zijn traag en repetitief. Elk groepsmoment, wat sowieso het begin van elke dag is, mondt uit in een kettingreactie waarbij elk personage om de beurt iets móét zeggen, ook als het niets toevoegt. Hierdoor sleept het verhaal onnodig traag voort. Daarnaast kun je elke dag met een paar medestudenten praten en ook deze dialogen zijn elke keer hetzelfde. Elk personage kan namelijk in een paar van de beschikbare ruimtes in de school staan en afhankelijk van de ruimte waarin hij staat, krijg je een specifieke dialoog te zien. Praat je dus drie keer met dezelfde student in dezelfde ruimte, krijg je drie keer dezelfde dialoog voor je kiezen.

Veelbelovend maar onevenwichtig

Er zit een bepaalde charme in hoe The Hundred Line: -Last Defense Academy- zijn verhaal opbouwt. De game bevat genoeg mysterie en worldbuilding om nieuwsgierig te blijven. Voor je het weet, ben je uren aan het spelen en heb je al vijftig dagen achter de rug. Je kunt het verhaal echter pas echt volledig begrijpen na meerdere playthroughs waarin je op specifieke momenten andere keuzes maakt. Dat geeft de game wat replaywaarde, maar voelt ook als een verplichting omdat de eerste playthrough niet genoeg antwoorden geeft. Je kunt namelijk pas nadat je de game een keer helemaal uitgespeeld hebt, opnieuw beginnen om de andere routes van het verhaal te zien.

Ook visueel is de game een gemengd succes. De character designs zijn overduidelijk afgeleid van klassieke anime-archetypes, maar passen goed bij de sfeer van de game en hun persoonlijkheden. De vijandelijke monsters daarentegen zijn wat generiek vormgegeven en missen variatie, op het ontwerp van de Commanders na. Dit zijn de eindbazen in deze game en die hebben dan wel weer unieke en hele toffe ontwerpen. Ook zit er een opvallende inconsistentie in de logica van de game: personages kunnen volgens het verhaal niet worden teruggebracht tot leven buiten het schoolterrein, maar als je tijdens het verkennen buiten de school personages dood laat gaan, zijn ze niet permanent dood. Zulke details ondermijnen de geloofwaardigheid van de gamewereld wel een beetje.